Νήνεμος
Τριγύρω η ξεχασμένη Άνοιξη,
σταγόνες ηλίου σαν ζωγραφίζουν
το παράθυρο του σπιτιού.
Μια σιωπηλή φλόγα
στέκει στο φως της πόρτας,
ακούγεται κρότος,
ψηλαφίζω το στήθος,
μα σιωπά η αυγή,
ανάμεσα στα δάκρυα είναι η πρόβα
τ’ ουρανού που μεθά.
Αποστρέφομαι τον εαυτό μου σαν τρυπά
η ματιά του φεγγαριού την κλάκα.
Έρχομαι σαν τόλμη
στο ξαπλωμένο τέλος,
τρυφερά φιλώ τις δακρυσμένες σκέψεις σου.